Partime-princes of ambitieus?

De normale gang van zaken in Nederland: samen wonen in huurhuisje, allebei een vaste baan, huisje kopen, trouwen, kindje, moeders gaat parttime werken. Zo gaat het, bij de meeste gezinnen in Nederland. En zo naïef als ik was, dacht ik dat ik die weg ook zou volgen. Natuurlijk niet helemaal precies, want wij zijn niet getrouwd (zijn overigens wel geregistreerd partners, wat klinkt dat suf). Voor de rest past het hele rijtje wel goed. Ik heb me laten leiden door wat er in de Nederlandse samenleving normaal is en geaccepteerd wordt. 

Lekker lang verlof
In 2019 kregen wij ons eerste kindje, een lief klein baby'tje met een duidelijk karakter. Leuk, ik had ook niet anders kunnen verwachten. Sinds ik haar kon voelen in mijn buik, was ze al erg bewegelijk, lag niet vaak lang stil en had regelmatig de hik. Toen ze eenmaal geboren was, was dat niet anders. Ik had een enorm lange verlofperiode, want in het onderwijs komen alle vakantieweken die in je verlof vallen, nog bij achter je gewone zwangerschapsverlof. Top, zou je zeggen, lekker lang vrij! Dat dacht ik óók..

Pittig half jaar
Ik kwam er al snel achter, dat dat thuiszitten helemaal niets voor mij was. Een half jaar (ja, écht) verlof was toch wel erg lang. Na de normale 12 weken verlof, was ik al wel weer klaar om te gaan werken. Fulltime huismoeder zijn, is niets voor mij. Parttime is veel fijner, een goede balans tussen werken en er toch voor je kind zijn. Toen ik weer startte op de basisschool heb ik een erg pittig half jaar gehad tot de zomervakantie. Het was een pittige groep, waarin de invaller was uitgevallen (haha, lekkere woordspeling), waarin er weer structuur aangebracht moet worden. Geen punt, dat is één van mijn sterke kanten. Maar naast het structuur aanbrengen, moest ik ook mijn nieuwe duo-collega inwerken. Daarnaast kwamen er nog wat complexe situaties bij en ik had uiteindelijk het idee dat ik in die 3 dagen gewoon fulltime aan het werk was. Shit... Dit was ook niet hoe ik het me voor me zag. Ik begon enorm te twijfelen, is het onderwijs nog wel iets wat bij mij past? Ik vind dit helemaal niet meer leuk. Werk ik te veel, of wil ik juist iets anders? Gelukkig was het toen precies op tijd (net voor een nervous breakdown) voor zomervakantie. Nieuwe start, nieuwe groep, nieuwe duo, nieuwe kinderen, nieuwe uitdaging. Wat had ik er zin in!!

Twijfel
Nu, een half schooljaar verder, twijfel ik nog steeds. Ik twijfel over wat ik wil met mijn loopbaan. Misschien wil ik toch ergens anders uitdaging zoeken, maar wat dan? Iets om uit te zoeken, leuke zoektocht.
Maar daarnaast, merk ik dat ik de twee dagen thuis met de kleine frummel te veel vind. Niet om haar, wat het is een schat. Maar elke dag het zelfde riedeltje, fles, fruithap, spelen, lunch, slaapje, spelen, groentjes, koken, wachten tot papa thuis is... Bleh.. Dit is niet wat ik wil. Weer zo'n dertigers dilemma! 

'Waarom werken vrouwen niet?'
Ik vertel deze enorme twijfel aan één van mijn vriendinnen, en zij wijst mij op de serie 'Waarom werken vrouwen niet?' van BNN. Een tijdje terug waren daarvan wat voorfilmpjes die ik al gezien had en die mijn interesse natuurlijk wekten. Dat moest ik zien. Tussendoor blijf ik twijfelen, ben ik geen slechte moeder als ik juist meer wil werken, doe ik mijn dochter niet te kort? En hoe moet het dan met oppas, kan ik überhaupt meer werken bij mijn huidige school óf moet ik helemaal wat anders gaan verzinnen? En wat zullen anderen daar wel niet van vinden, zullen ze het begrijpen? 

In de serie wordt mij al snel één ding duidelijk: de in de Nederlandse samenleving geaccepteerde cultuur van parttime werkende vrouwen, is helemaal niet zo normaal als je het vergelijkt met (serieus) alle landen om ons heen! In bijna alle landen, blijven vrouwen gewoon fulltime werken als ze een kind krijgen. Zij kennen dat schuldgevoel niet, zij hebben een au pair, nanny of kindermeisje (ook lekker seksistisch). De opvang is niet zo duur als in Nederland, waardoor werken écht loont. Waar vrouwen financieel niet afhankelijk zijn van hun man, mochten ze er plots toch alleen voor komen te staan. En waar de kinderen echt niet ongelukkig zijn.
Steeds meer begin ik in te zien dat mijn gevoel dus helemaal niet zo gek is. Ik ben ambitieus, ik wil blijven leren, ik wil financieel onafhankelijk zijn, ik wil niet thuis de uren wegkijken en wachten op het volgende eetmoment van de kleine. En daarnaast: Ik wil vooral goed zijn in mijn werk, streven naar perfectie. (Perfectie wordt overigens overschat; iets met loslaten.) Ik ben niet gemaakt voor drie dagen werken, vier dagen is hopelijk fijn. 

Schuldig
Als ik deze visie en keuze aan mijn omgeving voorleg, ben ik bang dat ik hiervoor 'veroordeeld' word. Alsof sommige mensen denken: hoezo wil jij niet twee dagen thuis zijn met je eigen kind? Moet ik mij hierover dan schuldig voelen, dat ik niet bij mijn lieve dochter thuis wil zijn? Maar dit zijn natuurlijk vooroordelen en mijn eigen onzekerheid. Ik denk oprecht dat ik een leukere moeder ben als ik ambitieus en uitgedaagd blijf. Dus nee, ik hoef me niet schuldig te voelen!

Realistisch
Qua praktische invulling, is het niet handig om vier dagen in het onderwijs te werken. Jij draagt als leerkracht dan namelijk wel alle verantwoordelijkheden en taken van de groep, maar dan wel één dag in de week minder. Daarnaast ben ik opzoek naar een nieuwe uitdaging (want tot mijn 68e in het onderwijs werken, no way!), dus ik ga toch maar eens verkennen wat de mogelijkheden buiten het onderwijs zijn. Heb je tips? Wil je me dan een berichtje sturen (contact pagina)? Thanks!