Mijn gedachten en ik

In de vorige blog kun je lezen dat ik mezelf tijdens het wandelen aan het denken zet met de Podcast Psycholoog. Ik ben er nog niet uit of dit wel verstandig is, mijn herinneringen, gevoelens en gedachten komen naar de oppervlak drijven. En daar zorgt dat hoopje aan losgepeuterde flashbacks voor een hoop chaos. Wederom doe ik daarom een poging om het weg te schrijven. 

Negatief zelfbeeld
In de podcast met gedrags- en psychotherapeute Manja de Neef wordt uitleg gegeven over het kunnen hebben van een negatief zelfbeeld. Helaas komen er toch kenmerken naar voren die ik zelf ook heb, perfectionisme, het altijd goed willen doen, streng voor jezelf zijn, hoge verwachtingen hebben. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het niet verkeerd is om de lat niet te laag te leggen, maar ik merk ook dat ik mijn verwachtingen soms te hoog zijn. Verwachtingen van mijzelf, maar ook verwachtingen van een ander. Dat maakt het denk ik ook niet altijd gemakkelijk om een directe collega van mij te zijn. Ik wil het namelijk goed doen, streven naar een gezamenlijk doel, samen presteren. Op het moment dat dat in mijn ogen niet lukt, ben ik oprecht gefrustreerd. Ik ben mij er ook bewust van dat ik soms best pittig (anderen noemen dat misschien ook wel koppig?) kan zijn. Daardoor zijn de verwachtingen van mijn eigen presteren ook gelijk hoog, want ik moet natuurlijk wel het goede voorbeeld geven als ik eerst met m'n grote waffel loop te verkondigen hoe het ook kan. Regelmatig loop ik dan ook tegen de muur, voel ik telleurstelling of ik voel me niet begrepen. 

Zie je nou wel...
Ik denk soms dat ik anders ben dan andere mensen. Een vreemde eend in de bijt. Ik begrijp soms reacties van andere mensen (écht) niet, ik zie niet dat iets een probleem kan zijn of ik snap niet dat de ander het probleem juist níét ziet. Soms voel ik me overvallen als ik iets probeer uit te leggen en een ander walst daar overheen met een opmerking als 'Dat is jouw aanname' of 'Dat is jouw probleem' of 'Boeien'. Ik voel me dan totaal niet serieus genomen en ik vind dat ook echt een dooddoener in een gesprek of eventueel zelfs een discussie. Ik weet me dan geen raad, heb daarop geen antwoord en uren daarna denk ik: Zie je nou wel, sommige mensen begrijpen mij niet. Valkuiltje.

Lief zijn
En precies daar zou ik toch eens mee moeten stoppen. Ik zit te veel in mijn hoofd, mijn gedachten smelten soms samen met wie ik ben. Die gedachten zorgen voor een vervelend gevoel. Ik moet leren lief te zijn voor mijzelf, mijn gedachten zien als 'iets' wat inderdaad in mijn hoofd zit. Maar ik ben die gedachten niet. Ik ben Silvie, een eigenzinnig maar ambitieus en nieuwsgierig persoon, die altijd probeert mensen in hun waarde te laten, maar die best eens ook gewoon 'nee' mag zeggen tegen de bullshit die ze over zich heen krijgt. En al die (positieve en negatieve) gedachten? Die horen gewoon bij mij, die zijn er, dat is oké. Daar mag ik ook gewoon vrede mee hebben. Ik mag fouten maken, ik mag leren, ik mag zijn wie ik ben. Dat is oké. En ik hoop dat ik ook iedereen het gevoel kan en mag geven dat het oké is om fouten te maken, want ik moet mijn lat gewoon wat lager leggen.

Klaar
Wauw, toch even op papier gezet. Een pittig stukje, vind ik zelf. En even voor de duidelijkheid, ik vind mijzelf niet zielig. Ik merk dat het me lucht geeft om dit nu eindelijk eens te typen, want het gewoon in real-life verwoorden lukt mij (nog) niet. Ik vind de woorden er dan niet voor. Misschien is deze blog een mooie eerste stap om toch eens in het 'echte leven' dichter bij mijn gevoel te blijven en dit ook wat vaker te benoemen. Misschien geef ik mensen dan ook de kans om mij beter te begrijpen? Of anders gezegd, misschien geef ik mijzelf dan meer het gevoel dat ik heb kunnen zeggen wat ik bedoel. 

Voorstel: Zullen we allemaal ‘gewoon’ gaan zeggen wat we bedoelen i.p.v. eromheen te draaien? Thanks!